Οι θάνατοι απο λοιμώδεις ασθένειες είναι κατατάσσονται στην πεντάδα των πιο διαδεδομένων αιτιών θανάτου τα τελευταία χρόνια.

Η παραδοσιακή θεραπεία επιλογής μας κατά των λοιμώξεων ήταν διάφορα είδη αντιβιοτικών. Γνωρίζουμε ότι η ο  μηχανισμός με τον οποίο λειτουργούν τα αντιβιοτικά είναι ίσως δεν είναι το πιο επωφελές για το ανθρώπινο σώμα. Τα περισσότερα αντιβιοτικά καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα, και σχεδόν το σύνολο της.Καταστρέφουν ευεργετικούς οργανισμούς στον εντερικό σωλήνα.

Επιπλέον, η ιατρική επιστήμη έχει δήλωσε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ότι τα τρέχοντα αντιβιοτικά έχουν σε μεγάλο βαθμό έχουν καταστεί ελάχιστα χρήσιμα έναντι του

Πρόσφατα ονομαζόμενα υπερ-μικρόβια “superbugs”.  Σε μεγάλο βαθμό ως αποτέλεσμα της υπερβολικής χρήσης αντιβιοτικών , πολλά μικρόβια  έχουν γίνει ανθεκτικά σε αυτά τα φάρμακα.

Σήμερα, υπάρχουν λίγα αποτελεσματικά διαθέσιμα αντιβιοτικά που συνεχίζουν να λειτουργούν με τα πιο κοινά παθογόνα όπως ως σταφυλόκοκκος και στρεπτόκοκκος.

Το εκχύλισμα φύλλων ελιάς ενδυναμώνει την ανοσοποιητικό σύστημα διεγείροντας άμεσα παραγωγή κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος που ονομάζονται φαγοκύτταρα.

Αυτά τα φαγοκύτταρα κινούνται σε όλο το σώμα αναζητώντας ξένους εισβολείς. Στη συνέχεια εξουδετερώνουν οποιαδήποτε ανώμαλους οργανισμούς βρίσκουν. Ένα σημαντικό γεγονός είναι ότι τα μικρόβια δεν μπορούν να είναι ανθεκτικά στα φαγοκύτταρα όπως μπορούν  τα φάρμακα.

Το εκχύλισμα φύλλων ελιάς περιέχει επίσης φλαβονοειδή, εστέρες και πολλαπλά ιριδοειδή, τα οποία σχηματίζουν ένα δομικά πολύπλοκο μόριο. Φαίνεται ότι οι επιβλαβείς μικροοργανισμοί δεν μπορούν εύκολα να αναπτύξουν ανθεκτικότητα στη σύνθετη δομή του εκχυλίσματος φύλλων ελιάς.

Παρεμπιπτόντως, εκχύλισμα φύλλων ελιάς κάνει όλα αυτά ενώ ενισχύει το ανοσοποιητικό λειτουργία συστήματος, και αφήνοντας ανέπαφο τα ευεργετικά βακτήρια στα έντερα.Ήδη το εκχύλισμα φύλλων ελιάς έχει αποδείχθηκε ότι είναι η μόνη αποτελεσματική και διατροφική θεραπεία διαθέσιμη για το θανατηφόρη μόλυνση από Bacillus cereus, ένας μικροοργανισμός που μολύνει το σώμα, για το οποίο δεν υπάρχει γνωστή ιατρική θεραπεία.

Αν συμπεριλάβουμε κ λάβουμε υπ ‘οψη πως αρκετοί ασθενείς πυο νοσηλεύονται σε νοσοκομεία, με πολύ επιβαρυμένη υγεία,  μολύνονται ενδονοσοκομειακά απο παθογόνα τα οποία είναι ανθεκτικά στα φάρμακα.

Για παράδειγμα η βανκομυκίνη είναι ένα σοβαρό φάρμακο με αρκετές σοβαρές παρενέργειες, ιδίως

νεφρική τοξικότητα και απώλεια ακοής.Εντερόκοκκοι, συγγενείς των σταφυλόκοκωνι, που μολύνει χειρουργικά τραύματα κάτω από το μέση και έχει πλέον γίνει ανθεκτικα ακόμα και σε αυτό το ισχυρό φάρμακο.

Το εκχύλισμα φύλλων ελιάς έχει αποδειχτεί μη τοξικό & επιβλαβές ακόμα και σε ακραίες δοσολογίες.

Παρόλο που τα τελευταία εκατό χρόνια σημειώθηκαν τεράστιες πρόοδοι στην κατανόηση των λοιμωδών νοσημάτων, καθώς εισερχόμαστε στον 21ο αιώνα, πολλά προβλήματα εξακολουθούν να υφίστανται. Η φυσική ροή και ανακύκλωση των λοιμώξεων αλλάζει σχεδόν καθημερινά.

Η εξάλειψη μιας λοιμώδους ασθένειας αναδεικνύει μια άλλη, και η ευαίσθητη ισορροπία που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων και των μικροβίων παραμένει. Σήμερα, οι ιατροί επιστήμονες που είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει οριστική νίκη ενάντια στις λοιμώξεις, και αποδέχονται ότι τα ιατρικά επαγγέλματα έχουν εισέλθει στη μετα-αντιβιοτική εποχή.

«Με την επιθυμία τους να εξοντώσουν τις παλιές ασθένειες, οι γιατροί και οι ασθενείς, παραδόξως, τους έχουν δώσει νέα ζωή», δηλώνει το περιοδικό Newsweek

Όταν οι ασθενείς απαιτούν αντιβιοτικά για μια ήπια ιογενή λοίμωξη, όπως ένα κοινό κρυολόγημα ή γρίπη, κάθε δόση του φαρμάκου διευκολύνει την ανάπτυξη αντοχής των μικροοργανισμών. Επίσης, οι γιατροί περιστασιακά χορηγούν αντιβιοτικά χωρίς να γνωρίζουν αν ένας πονόλαιμος ή ακόμη και τα συμπτώματα της πνευμονίας προκαλούνται όντως από βακτήρια· η ιογενής πνευμονία είναι εξίσου συχνή παθολογική οντότητα με την βακτηριακή πνευμονία.

Όταν ένα στέλεχος βακτηρίων όπως το Streptococcus pneumoniae (το οποίο προκαλεί τη μόλυνση της πνευμονίας) αντιμετωπίζεται με οποιοδήποτε από τα αντιβιοτικά της ομάδας της πενικιλίνης, το μεγαλύτερο μέρος της μολυσματικής αποικίας πεθαίνει. Όμως, λίγοι από τους εισβολείς στρεπτόκοκκους μικροοργανισμούς, που φέρουν μεταλλαγμένα, ανθεκτικά γονίδια, θα επιβιώσουν. Αυτοί οι εναπομείναντες μικροοργανισμοί παραμένουν ανοσολογικά ανθεκτικοί στα φάρμακα της πενικιλίνης έκτοτε.

Οι μεταλλαγμένοι οργανισμοί μεταβιβάζουν τα ανθεκτικά τους γονίδια στους απογόνους τους—και ένα μόνο βακτήριο μπορεί να παράγει 16.777.220 απογόνους μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Αυτά τα νεογεννημένα μικρόβια γίνονται τα υπερμικρόβια, εναντίον των οποίων κανένα αντιβιοτικό δεν είναι αποτελεσματικό.

Οι μεταλλαγμένοι οργανισμοί μοιράζονται τα γονίδια αντοχής τους ακόμη και με άσχετους μικροοργανισμούς. Για παράδειγμα, οι βακτηριολόγοι παρατήρησαν ότι τα βακτήρια της χολέρας απέκτησαν γονίδια αντοχής στην τετρακυκλίνη από το Escherichia coli, τα κοινά βακτήρια που βρίσκονται στο γαστρεντερικό σύστημα κάθε ανθρώπου. Αυτή η μεταφορά γονιδίων πραγματοποιείται μέσω μιας χημικής ουσίας που εκκρίνεται σε άλλα μικρόβια από το μεταλλαγμένο βακτήριο. Χρησιμοποιώντας την εκκρινόμενη αυτή χημική ουσία, το αλλοιωμένο υπερμικρόβιο προσεγγίζει έναν άλλο παθογόνο οργανισμό· όταν οι δύο έρθουν σε επαφή, ανοίγουν πόρους και ανταλλάσσουν έναν δακτύλιο DNA που ονομάζεται πλασμίδιο. Το πλασμίδιο είναι ένα επιπρόσθετο γενετικό στοιχείο που παραμένει σταθερό και λειτουργεί ή αναπαράγεται ενώ είναι φυσικά ξεχωριστό από το χρωμόσωμα του βακτηριακού κυττάρου ξενιστή. Δεν είναι απαραίτητο για την βασική λειτουργία του κυττάρου.

Ως αποτέλεσμα αυτής της μεταφοράς πλασμιδίων, έχουν αναπτυχθεί στους ανθρώπους αρκετοί ανθεκτικοί στα φάρμακα μικροοργανισμοί, όπως οι εντερόκοκκος, haemophilus influenzae, mycobacterium tuberculosis, neisseria gonorrhoeae, plasmodium falciparum, shigella dysenteriae, staphylococcus aureus και streptococcus pneumoniae

 Υπάρχει ένα νέο και φυσικό συμπλήρωμα διατροφής το οποίο, μαζί με φυσικά φάρμακα, συνθετικά φάρμακα ή άλλες θεραπείες που χρησιμοποιούν οι γιατροί, μπορεί να βοηθήσει τα εκατομμύρια ανθρώπων που είναι θύματα ενός εξασθενημένου ανοσοποιητικού συστήματος. Καθώς έχουν αναπτυχθεί ανθεκτικά στα φάρμακα βακτήρια και άλλα παθογόνα μικρόβια κατά τις τελευταίες δεκαετίες, το εκχύλισμα φύλλων ελιάς έχει καταστεί ένα σημαντικό συμπλήρωμα διατροφής, ώστε οι μικροοργανισμοί και τα ανθρώπινα κύτταρα συχνά να  παραμένουν σε κατάσταση ειρηνικής συνύπαρξης.

Στην έρευνα για την τοξικότητα της Ελαιοευρωπαΐνη, χρησιμοποιήθηκαν δόσεις έως 1 γραμμάριο ανά κιλό σωματικού βάρους (1 g/kg) για 7 ημέρες σε πειράματα με ποντίκια. Η δοσολογία δεν επέφερε τοξικές επιδράσεις. Στην πραγματικότητα, η Ελαιοευρωπαΐνη στο εκχύλισμα φύλλων ελιάς είναι τόσο ασφαλής που οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν την θανατηφόρα δόση πενήντα (LD) ή ακόμη και την τοξική δόση.